ROZDZIAŁ 3

     Dziewczyna szła za blondynką w stronę stołówki, z której czuć było najrozmaitsze zapachy. Rydel pchnęła drzwi i ukazał się tłum siedzący przy stołach i rozmawiając, uczniowie wydawali się jakby nieobecni. Courtney wydało się to lekceważące.
     - Nie widzę chłopców. - Rydel spojrzała w kierunku jednego, pustego stołu. - Trudno, obiad ich ominie.
     Pociągnęła brunetkę w stronę stołu i po chwili obie zaliczyły południowy posiłek.
     Po obiedzie Courtney wyznała, że ma ochotę na spacer, wstały więc obie i wyszły poza teren akademii. Zagłębiały się w pola przy ogrodzeniu szkoły. Chaszcze są gęste i kują w nogi ale Courtney nie zdążyła się poskarżyć, Delly bowiem krzyknęła.
     - To wy tutaj jesteście! A ja was szukałam w stołówce.
     Blondi podeszła do grupy przyjaciół, którzy po chwili skierowali wzrok na zdezorientowaną Courtney.
     - Amm. - zaczęła Rydel. - Głupole, to jest...
     - Cameron! - uśmiechnął się niższy blondyn i ruszył w stronę Courtney.
     Kto to jest Cameron, pomyślała brunetka.
     Blondyn podszedł i przytulił obiekt swojego zainteresowania.
     - Tęskniłem, misiu. - nie wypuszczając jej z ramion, odchylił głowę, spojrzeli sobie w oczy i chłopak pochyliwszy się, pocałował Courtney.
     - Nie wiedziałam, że jesteście razem. - zdziwiła się Rydel.
     - Jak nie, jak są. - dopowiedział długowłosy brunet. - Pasują do siebie. Ross gorzko, gorzko!
     Courtney nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Nie znała osoby o imieniu Cameron, ani osoby do podobnej do niej. Miała wątpliwości co do swoich teorii, dziwiło ją zachowanie niskiego blondyna. Rydel znała jej imię a tymczasem pozwala myśleć temu chłopakowi, że zupełnie inaczej się nazywa.
     W końcu nieznajomy odkleił się od ust brunetki i wpatrywał się w nią zamyślony.
     - Puść mnie. - rozkazała Courtney. - Ja cie nie znam.
     - Urocza jesteś. Tyle się nie widzieliśmy a ty udajesz, że mnie nie znasz? - blondyn puścił dziewczynę i spojrzał na nią smutnym wzrokiem.
     - Jestem Courtney Evans i chodzę do tej akademii zaledwie jeden dzień! Nie mam prawa cię znać. - brunetka zaczęła chodzić na około chłopaka i przyglądała mu się z różnych stron. W końcu stanęła przed nim i z uniesioną głową, próbowała wyglądać poważnie.
      - Kochana, zamiast się ze mną droczyć, może przyjdziesz i mnie przytulisz?
     - Ja nikogo nie tulę. - Courtney nie spuszczała z niego wzroku. Za nim chłopak zdążył się odezwać, Rydel wycedziła:
     - Starczy. - uniosła ręce. - Tak podejrzewałam. Muszę przyznać, miałam wątpliwości co do ciebie, Cameron. Zawsze byłaś dobrą aktorką.
     Rydel mówiła, jakby nagle ją olśniło. Pasja połączona z obrzydzeniem wywoływała u brunetki wstręt do ludzi.
     Courtney nie miała jeszcze okazji przyjrzeć się niższemu blondynowi. Jest dobrze zbudowany, wygląda na silnego i inteligentnego. Ma na sobie czarne jeansy, białą bluzkę z nadrukiem, na tym czarną skórzaną kurtkę i szaro-granatowe conversy. Wyraz twarzy, przeczący zachowaniu, uroczy i dziecinny. Courtney w myślach kalkulowała pomiędzy siedemnastym a osiemnasto-dziewiętnastym rokiem życia. Trudno było stwierdzić, anielska twarz przeczyła faktom, zwodziła umysł i zatruwała onieśmieleniem.
     - Rydel, pozwól. - Courtney kiwnęła głową na znak, by blondi podeszła we wskazane miejsce.
     - Czego? - dochodząc, Delly lekko trąciła ramię Court. Chłopcy, przyglądając się dziewczynom, szeptali do siebie ledwie słyszalnie.
     - O co chodzi? - spytała Courtney. - Dlaczego mylicie mnie z jakąś...inną dziewczyną?
     - Nie udawaj głupiej. - szepnęła Delly. - Znowu jakiś plan? Masz obsesję, nie doszłaś do siebie po tej krótkiej przerwie?
     O co jej chodzi, pomyślała Courtney.
     - Rydel, zostaw ją! - krzyknął nagle niższy blondyn.
     - Jeszcze nie skończyłam z nią rozmawiać. - syknęła Courtney. - Będziesz mógł ją przelecieć po naszej dyskusji.
     Nagle rozległ się hałas, sapanie pomieszane z dławieniem emocji. Wszyscy zrobili się na twarzy czerwoni oprócz Rossa i Court.
     - To moja siostra... - powiedział przez zęby blondyn. Dziewczyna popatrzyła na Rydel, która posłała jej gniewne spojrzenie.
     - Ross i ja... - chciała coś powiedzieć ale brunetka jej przerwała.
     - Spoko. - rozłożyła ręce. - Nic mnie to nie obchodzi. Do zobaczenia.
     Courtney odwróciła się pospiesznie i ruszyła w stronę akademii, nikt z tyłu jej nie zawołał. Nikt nie próbował zatrzymać. Stali i patrzyli jak drobna sylwetka oddala się i po chwili znika w murach szkoły. Jest zła. Nie miała najmniejszej ochoty iść na lekcje, więc poddała się i pokierowała w kierunku pobliskiego parku. Gdy doszła na miejsce, zajęła pierwszą lepszą ławkę pod drzewem i pogrążyła się w myślach. To wszystko wydawało się Courtney dziwne. Chciała uciec od dawnego życia, tymczasem tu jest podobnie. Co jest nie tak?!
     Po pewnym czasie podeszła do Courtney pewna osoba. Brunetka podniosła wzrok i oniemiała. Postać, dziewczyna stoi na przeciwko niej i podejrzanie się uśmiecha. Nieznajoma wygląda zupełnie tak jak Courtney. Dziewczynie wydawało się, że patrzy w lustro albo widzi swój portret. Nie mogli jej sklonować więc...
     Powoli wstała i nadal zaskoczona spytała:
     - Ty...ty jesteś...Cameron?