ROZDZIAŁ 14

     Courtney, z przerażenia wrosła w podłogę, natomiast pani dyrektor miała kamienną twarz i swoje lodowate spojrzenie wwiercała w drżącą dziewczynę. Brunetka miała wrażenie, że straciła grunt pod stopami i nim runęła na ziemię, znalazła się w silnych ramionach równie zaskoczonego blondyna. Uklękli i oboje wtulili się w siebie, nie mogąc wydobyć nic, prócz jęków między szlochaniem. Ross spojrzał z obrzydzeniem na panią dyrektor.
     - To nie Courtney - szepnął ledwie słyszalnie - Ona tego nie zrobiła.
     - Przykro mi, panie Lynch - odpowiedziała dyrektorka - Panna Evans zmuszona będzie oddać się w ręce policji.
     Ross gwałtownie podniósł się z ziemi.
      - Ja też tam byłem! - ryknął - Co ze mną? Czemu mnie nie oskarżono? Myśmy znaleźli tę dziewczynę już martwą w labiryncie! Znaleźliśmy również liścik z groźbą, skierowany do Courtney.   Ona ma być następna, a wy chcecie ją zamknąć? Kurwa mać, kto wniósł oskarżenia? Za jaką cholerę chcecie skuć niewinną dziewczynę?
     Ross machał rękami w lewo i prawo, wymiotował przekleństwami i obelgami, palił się do wojny o Courtney. Pani dyrektor zachowała spokój i uciszyła go gestem ręki.
     - Dosyć, panie Lynch! - Tym razem ona podniosła głos - FBI prowadzą śledztwo w sprawie panny Camille i okaże się z biegiem czasu, kto jest za to odpowiedzialny, jednak teraz mamy obowiązek odesłać pannę Evans na komisariat policji. Bez dyskusji.
     Ross posiniał ze złości i stanął murem za kulącą się w kącie Court.
     - Jeżeli ona jedzie, ja również.
     Dyrektorka westchnęła.
     - Panie Lynch... - machnęła ręką. - Ross, tylko bądź grzeczny.
     - Niech się pani nie martwi - odrzekł z sarkazmem i wrócił do dziewczyny. Pomógł jej wstać i nie puszczając, skierowali się w stronę czekających radiowozów tuż pod ich oknami...


     - Co się dzieje? - spytała Cameron.
     Ross chodził po korytarzu i czekał, aż wypuszczą Courtney zza dużych, granatowych drzwi. Odwrócił się i bacznie się przyjrzał Cam.
     - Gówno cię to obchodzi, Cameron.
     - To moja siostra, tumanie - oburzyła się - Jedyna rodzina...
     - Skąd się tu tak szybko wzięłaś, co? - Blondyn skrzyżował ręce na piersi i wwiercał płonące gniewem oczy w dziewczynę.
     - A tak jakoś, no wiesz... - spuściła głowę - Słuchaj, Ross...
     Cameron wstała i podeszła powoli do chłopaka, uniosła rękę i dotknęła jego policzka. On od razu się odsunął i wykrzywił usta. Cameron się cofnęła, ale nadal patrzyła mu z uporem w oczy. Znów zrobiła krok do przodu, blondyn się cofnął i zetknął plecami ze ścianą. Dziewczyna zarzuciła mu nagle ręce na szyję i polizała jego zimny nos. Blondyn szarpnął ją za ramię, mając na celu odsunięcie jej od siebie, jednak Cameron się przekręciła i opadła na jego klatkę piersiową. Podniosła głowę i pocałowała brodę chłopaka, po czym przejechała po niej palcami. Zamek w granatowych drzwiach skrzypnął i po chwili na progu znaleźli się ochroniarze, a za nimi Courtney. Ross i Cameron odskoczyli od siebie i wbili wzrok w szarą i wykrzywioną w bólu twarz brunetki otoczonej przez hordę policjantów. Blondyn zerwał się i podbiegł do niej, po czym wziął ją w ramiona i przyszpilił do siebie. Pogłaskał ją po głowie i mruczał coś do ucha, kiedy ochroniarze powoli zaczęli się rozchodzić. W wielkiej sali sędziowie i świadkowie, oraz inni doradcy rozmawiali na temat zawieszenia panny Evans do czasu, gdy analiza ciała dobiegnie końca, a winny zostanie zdemaskowany.
     - Oczywiście jest pani główną podejrzaną, panno Evans - odchrząknął jeden z sędziów, wychodząc z sali - Ale możemy panią na razie jedynie zawiesić, gdyż nie mamy dowodów na pani udział w zabójstwie. Mam jednak nadzieję, że nie ma pani nic na sumieniu.
     Ross kolejny raz posiniał i cały spiął. Posłał sędziemu groźne spojrzenie, po czym zaprowadził brunetkę na krzesło. Ta usiadła i oplotła się ramionami. Ross chciał ją jakoś pocieszyć, ulżyć jej w tej ciężkiej sytuacji, sprawić, by się uśmiechnęła. Ale oboje wiedzieli, że to dopiero początek przedstawienia. Courtney podniosła głowę i spojrzała ze zdziwieniem na siostrę.
     - Cześć - przywitała się Cameron, podchodząc bliżej i ignorując ostrzegawcze spojrzenie Rossa - Jak się czujesz?
     Courtney wzruszyła ramionami. Była zbyt przerażona, by wydobyć z gardła jakieś dźwięki, więc postanowiła siedzieć i wyglądać. Cameron pogłaskała ją po policzku i lekko uśmiechnęła.
     - Nie martw się na zapas - powiedziała - Masz jeszcze czas.
     Courtney pokiwała głową ale Ross się skrzywił. Ma czas...na co? Zaniepokoiło go to wyznanie i usiadł obok Court, wziął ją na kolana, a ona wtuliła się w niego jak dziecko tuli misia na dobranoc.
     - Już koniec - powiedział jej do ucha - Nie pozwolę, by coś ci się stało. Moja Courtney. Piękny, duży i silny miś. Mój miś. Kocham cię.
     Courtney bardzo chciała powiedzieć mu to samo, ale wysławianie się nie przychodziło jej gładko, więc uniosła głowę i czule go pocałowała. Ross jęknął jej do ust i pogłębił pocałunek. Oboje, zatraceni w sobie, zapomnieli o stojącej nad nimi Cameron. Dziewczyna, mocno zażenowana widokiem byłego i jej siostry, usiadła dwa krzesła od nich i odeszła myślami w innym kierunku.


     - Poczekaj na mnie, skarbie - szepnął Ross - Ja niedługo wrócę.
     Wyszedł z pokoju Courtney i udał się do swojego. Szybko przebrał jeansy i założył świeży, szaro-żółty T-shirt, po czym udał się do łazienki, by zrobić porządek z włosami. Gdy wyszedł, na jego łóżku leżała dziewczyna z rozłożonymi nogami i szklanką wody w prawej ręce. W lewej trzymała pas od spodni Rossa i uśmiechała się od ucha do ucha. Ross trochę się spiął i zacisnął usta.
      - Wyjdź stąd, Cameron - odparł.
     Dziewczyna się zaśmiała, wstała i podała mu szklankę wody. On, pełen podejrzeń, wziął ją i wypił. Wyszarpał z jej ręki pasek i skierował się ku wyjściu, ale Cameron złapała go za ramię i obróciła. On wyszarpał ze złością rękę i cofnął się o krok.
     - Wybacz, ale nie mam czasu - powiedział. - Idę pocieszać mojego misia. Żegnam.
     Nagle Ross złapał się za głowę i zakołysał. Oparł się plecami o ścianę i zaczął głośno skomleć. Cameron z uśmiechem podeszła i zaprowadziła go na łóżko. Delikatnie go położyła i usiadła obok niego. Ross zaczął głośniej oddychać i powoli wił się na pościeli. Jęczał głośniej z każdą minutą, kurczowo złapał kołdrę i ściskał ją mocno, wyłupiając oczy i odrzucając głowę do tyłu. Cameron bardzo podniecił ten widok, Ross zupełnie niezdolny do obrony. Podatny na jej działania i wpływy. Powoli zdjęła z niego koszulkę i przejechała palcem po klatce piersiowej. Nachyliła się i spojrzała w czekoladowe, udręczone oczy i rozchylone usta.
     - Trzeba było nie pić tej wody, kochany.
     Oblizała jego usta, szyję i obojczyki. Wplotła palce w jego lśniące, złote włosy i lekko pocałowała w czoło. Zjechała niżej i zaczęła szperać przy rozporku. Zsunęła z niego jeansy, został w samych bokserkach. Cameron usiadła na nim i położyła dłonie na brzuchu blondyna. Ross z każdym jej dotykiem miauczał raz głośniej, raz ciszej. Wypinał się, zupełnie nieświadomy swojego zachowania, wił się bez przerwy pod Cameron i zginał ciało, pragnąc zaspokojenia. Dziewczyna chwyciła jego nadgarstki i położyła je nad głową chłopaka. Jęknął i brał coraz to głębsze oddechy. Był cały czerwony na twarzy, jakby miał wypieki, a ciało przeszywałby dreszcze i burza hormonów. Cameron pozbyła się ubrań w szybkim tempie, zamknęła drzwi na klucz i wróciła do wyginającego się blondyna. Wsunęła dwa palce za gumkę bokserek i jednym, płynnym ruchem zdjęła je, teraz oboje byli sobie równi. Cameron uśmiechnęła się z pożądaniem.
     - Tak, jak dawniej - szepnęła - Nareszcie mój.


     Courtney siedziała skulona na łóżku i czekała na przybycie Rossa. Pomimo strachu i gniewu na samą siebie, była jednak szczęśliwa, że go ma. Że Ross był, jest i będzie przy niej, z nią, jej. Tak bardzo go kochała, a ta miłość dodawała jej odwagi i nie pozwalała się poddawać. Teraz tylko czekać na jego ramiona i ciepły uśmiech.
     Brunetka położyła się na łóżku i westchnęła. Jak bardzo musiała się zmienić, jak bardzo zestarzeć przez stres? Nie była pewna, czy cieszy się ze zmiany, ale dzięki temu poznała nowych przyjaciół i miłość, za którą warto walczyć i poświęcić wszystko. Zawsze to jej bali się najbardziej, teraz ona boi się najbardziej. Wszystkich...