ROZDZIAŁ 6

     Blondyn wszedł i zamknął za sobą drzwi łazienki. Podszedł do zapłakanej dziewczyny, wziął jedną z chusteczek i otarł ślady po łzach na opuchniętych policzkach Courtney.
     - Chcesz prawdy? - Courtney przekręciła głowę. - Jakiej prawdy?
     - Po prostu...prawdy. - chwycił ją za podbródek i zmusił, by na niego spojrzała - Chce wiedzieć o tobie więcej.
     Courtney powoli zaczęła się cofać. Bała się komukolwiek wyznać prawdę zwłaszcza, że Cameron nie byłaby zadowolona, że ktoś jednak wie o podmianie dziewczyn.
     - Nie wiem, o czy ty mówisz... - Courtney widząc, że chłopak już otwiera usta, by coś powiedzieć, minęła go w biegu i wyszła z łazienki. Rzuciła się na łóżko w pokoju i ukryła twarz w poduszce. Nie była już smutna, ale zła. Z żalem stwierdziła, że ucieczka przed wszystkimi jej nie pomoże, ale nie miała siły, by się tym z kimś podzielić. Starała się zwalczyć łzy, napierające na powieki, bezskutecznie jednak. Poduszka po chwili miała mokre plamy na swojej powierzchni.
Ross wychylił głowę zza drzwi, gapiąc się i analizując sytuację. Wyszedł i podszedł do łóżka, na którym leżała brunetka. Jak głupi stał i patrzył, jak dziewczyna próbuje dojść do siebie.
     - Cam... Courtney, wszystko okey? - niepewnym głosem spytał ją po chwili wahania.
     Nieoczekiwanie Courtney wstała, ściskając poduszkę w rękach. Oczy miała zaczerwienione, tusz rozmazany i włosy w nieładzie. Chciała rzucić czymś w blondyna. Chciała wywrzeszczeć mu prosto w tą tępą twarz, że nie nazywa się Cameron. To jej siostra, ona zaś jest Courtney. Courtney Evans! Ale zdała sobie z czegoś sprawę. Skoro cała szkoła myśli, że ona to Cameron, teraz nareszcie mogła uciec od strachu i niepewności. Teraz jest inną osobą, Cameron. A Cameron się nie mazgai ani nie narzeka. Jest silna i zaradna. Courtney powinna zachowywać się jak ona, zamiast dramatyzować.
     - Nic mi nie jest. - powiedziała w końcu spokojnym, zdecydowanym głosem.
     Ross zrobił zdziwioną minę, jakby nic z tego nie zrozumiał. Podrapał się po głowie i mrugnął kilka razy. Uważnie przypatrzył się dziewczynie.
     - Ale ty... - wahał się - Płakałaś.
     - Nic mi nie jest, barani łbie! - podniosła głos.
     - Ja wcale... - blondyn podniósł dwie ręce.
     - Zamknij się i wyjdź. - Courtney usiadła na brzegu łóżka.
     - Nie, Cameron! Znaczy, Courtney! Posłuchaj, ja cię przepraszam, ale już nie wiem, co się dzieje, no!
     - Ross, nie mam ochoty wysłuchiwać twoich przeprosin. Wyjdź.
     Chłopak westchnął i usiadł brunetce na kolanach. Zdziwiona, chciała go zrzucić, ale zanim wykonała jakikolwiek ruch, Ross już ją obcałowywał na szyi, obojczykach i biuście. Popchnął ją lekko, upadła na plecy, a on podparł się rękami, leżąc nad nią. Uśmiechnął się do Courtney i wtopił się w jej usta. Dla dziewczyny było to przyjemne doznanie, nie często jest z kimś tak blisko, a brakowało jej właśnie w tych złych chwilach kogoś, by się przytulić i poczuć ciepło bijące od ciała. Chciał go odepchnąć, jednak nie mogła się powstrzymać i wplotła palce w jego miękkie blond włoski, przyciągając  go bliżej do siebie. Ross, zachęcony, objął ją w talii, obrócił się i posadził ją na swoich kolanach. Siedzieli teraz na łóżku i zatracali się w uczuciach. Ręce chłopaka wędrowały po plecach Courtney, wsunął je pod bluzkę i podciągnął ją do góry. Już miał ją zedrzeć z dziewczyny, ale rozległo się pukanie do drzwi.
     - Court, słuchaj... - nastały trzy sekundy ciszy - Możesz powiedzieć, o co biega? Lepiej, by było, gdybyś mnie wpuściła do środka!
     - To moja siostra. - szepnął spanikowany Ross - Co teraz? Nie może zobaczyć, że mnie nie ,a z braćmi, bo dostane ochrzan!
     Courtney prychnęła i ześlizgnęła się z łóżka. Podeszła do drzwi, ale się zawahała. Rydel nie jest głupia, ale ona w końcu nie wie o zamianie. Nie ma Courtney, jest Cameron. Otworzyła drzwi i oparła się o framugę.
     - O wow! - wypaliła zdziwiona blondi - Źle wyglądasz, Court. Może lekki prysznic, co?
     Courtney się zaśmiała. W pewnym sensie bawiła ją ta cała afera z nią i jej siostrą. Dobrze jest od czasu do czasu pobyć kimś innym.
     - Courtney tu aktualnie nie ma. - powiedziała brunetka - Mam coś przekazać?
     Delly uniosła brew, zdekoncentrowana.
     - W co ty pogrywasz znowu, Evans?
     - O której Evans mowa? - Courtney była pełna wigoru. Już nie płakała.
     - Courtney! Opanuj się, dziewczyno!
     - Delly, Delly... dla twojej wiadomości, jestem Cameron. Moja siostra wyjechała.
     - Słucham? - Rydel nie uwierzyła - Courtney wyjechała? Co? Zaraz... czyli ty to Cameron, tak?
     - We własnej osobie. - Courtney uśmiechnęła się złowieszczo.
     - Ale dlaczego wyjechała i nic mi o tym nie powiedziała?
     - Musiała nagle wyjechać, ponieważ została przeniesiona.
     Rydel pokręciła głową, nie chcąc uwierzyć.
     - Przenieśli ją, tak? - Delly spojrzała na Courtney - Daj mi jej numer.
     - Nie mam teraz czasu, Rydel. Przyjdź później. - Courtney zamknęła pośpiesznie drzwi tuż przed nosem blondynki. Odwróciła się w stronę Rossa, który nadal siedział cicho na łóżku, i podeszła do niego z wyrazem triumfu na twarzy.
    - Co? - spytała, widząc jego zdezorientowaną minę.
    - Dlaczego tylko ja wiem o twojej podmianie z Cameron?
    - Tak wyszło... - Courtney usiadła obok niego na łóżku. Ross przekręcił się i usiadł naprzeciwko dziewczyny.
    - Kogo zobaczyłaś wtedy w oknie i dlaczego przeraził cie tamten SMS? - spojrzał brunetce w oczy. Oczekiwał szczerości i długiej historii związanej z siostrami Evans.        Courtney natomiast zastanawiała się, dlaczego ta historia go aż tak bardzo interesuje. Może dlatego, że co go łączyło lub łączy z jej siostrą. Nagle dziewczyna poczuła potrzebę, by opowiedzieć chłopakowi całą skomplikowaną historyjkę ze szczegółami. Chciała być obejmowana przez jego silne ramiona i uspakajana, zapewniana o jej bezpieczeństwie. Że nic jej tu nie grozi, że nikt jej tu nie znajdzie ani nie skrzywdzi. Jednak, co Courtney przyjęła z ulgą, ta potrzeba zwierzenia się szybko jej przeszła.
    - Wiesz co - zaczęła - Teraz nie jest odpowiedni moment, by o tym gadać. Nie dziś, nie jutro.
    - A kiedy?
    Brunetkę trochę złościła jego natarczywość.
    - Kiedy mi się zechce!



    Następnego dnia zajęcia w Rivendell skończyły się godzinę wcześniej, więc wszyscy uczniowie postanowili skorzystać z okazji i spędzić czas na powietrzu.
Courtney stała na stopniach przy wejściu do akademii i nie za bardzo wiedziała, co robić. Po chwili podbiegła do niej Rydel.
    - Witam cię, Cameron. - blondynka skinęła w jej stronę - Co tak stoisz? Jest piękna pogoda, chodź i się przewietrz!
    - Nie wiem, czy mam ochotę...
    - Dajże spokój. - Delly chwyciła Courtney za rękaw bluzki - Nie bądź odludkiem! Ciesz się dniem.
    Dziewczyna wyrwała delikatnie rękę z uścisku Rydel. Ta zatrzymała się i posłała brunetce kwaśne spojrzenie.
    - Okey, jak chcesz, ale żeby potem nie było, ja chciałam dobrze! - odeszła z uniesioną głową. Courtney w pewnym momencie zaczęła żałować swojej decyzji, ale wpadł jej do głowy pomysł. Chciała zgromadzić informacje na temat siostry, poznać ją bliżej. Całe życie spędziła myśląc, iż jest jedynaczką i że ma prawdziwą rodzinę. Tymczasem zjawia się jej klon i mówi, że są spokrewnione i że obie są adoptowane. To chyba jasne, Courtney teraz musiała skupić się tylko na tym konkretnym zadaniu. Nie mogła się niczego dowiedzieć od Cameron, która wyjechała i od jej przybranych rodziców, którzy pewnie sami nie wiedzą o istnieniu jej siostry. Dziewczyna odwróciła się do słońca i pokierowała się w stronę jej pokoju. Dotarłaby do niego, gdyby na drodze nie stanął jej pewien natrętny pan.
     - Nie idziesz na dwór?
     To był Ross. Stał z założonymi rękami na biodrach i utkwił w niej bystre spojrzenie.
     - Nie, ja...
     - Idę z tobą!
     - Nawet nie wiesz, gdzie się wybieram! - Courtney rozłożyła ręce i spojrzała na niego jak na idiotę.
     - A czy to ważne? - uśmiechnął się.
     Dziewczyna przewróciła teatralnie oczami i wiedząc, że chłopak tak łatwo się nie podda a ona nie chciała tracić czasu, skinęła, by blondyn poszedł za nią. Szybkim krokiem dostali się do jej pokoju i zamknęli drzwi. Ross usiadł na łóżku, dziewczyna zaś chodziła po sypialni i zastanawiała się, od czego zacząć.
     - Co właściwie robimy? - zapytał chłopak.
     - Cicho! - Courtney podniosła głos - Myślę, od czego by tu...
     Nagle przyszła jej na myśl idea, która zapewne pojawiłaby się w umyśle każdego nastolatka na początku.
     - Facebook! - krzyknęła i podbiegła do biurka, na którym stał jej laptop. Odpaliła go i zamarła. Nie znała hasła...
     - Okey, chce wiedzieć co ty robisz? - Ross podszedł do niej wyraźnie zirytowany, że tak bardzo go tu ignorują.
     - Szukam jakichkolwiek informacji, faktów, opisów i fotografii mojej siostry. Chcę ją trochę lepiej poznać.
     Ross pomyślał o jego związku z Cameron, o jej nadpobudliwym zachowaniu i poczuciu wyższości. Zachował jednak myśli dla siebie.
      - Ale nie znam jej hasła ani loginu. - Courtney opadła na krzesło i założyła ręce na piersiach.
     Blondyn schylił się i wprowadził login oraz hasło i po chwili na ekranie laptopa pojawił się profil ''Cameron Evans''
     Brunetka, zaskoczona pochyliła się i spojrzała na blondyna pytająco.
     - Doprawdy. - Ross zmierzwił jej włosy - To była moja dziewczyna, wiem o niej bardzo dużo.
     - Była? - Court nie ukrywała zdziwienia.
     - Yyyy... - uciekł wzrokiem od jej spojrzenia - Nie ważne.
     - Zanim poprzeglądam jej Facebook'a to może mi o niej opowiesz?
     Chłopak wyprostował się i zarumienił.
     - Ok. - oparł rękę na oparciu krzesła - Więc Cameron Clarissa Evans...
     - Clarissa?
     - Nie przerywaj! - skarcił ją - Więc Cam jest upartą, arogancką, atrakcyjną samicą alfa.
     - Że co?
     - Lubi być w centrum zainteresowania, uwielbia innymi rządzić i poniżać. Ma ogromne poczucie wyższości, jak ja.
     I ja, pomyślała Courtney. To zabawne, ile je łączy, jak wiele mają ze sobą wspólnego. Brunetka odwróciła się wolno i zaczęły się poszukiwania informacji o Cam.
     - A co to za filmiki? - spytał po chwili Ross.
     - Nie wiem, ale warto je zobaczyć... - stwierdziła Courtney.