ROZDZIAŁ 7

     Wideo ładowało się powoli. Trzymana w ręku kamera pokazywała znajomy Courtney ogródek. Słychać było głośną muzykę i głosy wypitych nastolatków. Nagle w kadrze pojawiły się siedzące na trawie, cztery niewyraźne postacie.
      - Jack? - Courtney nie potrafiła ukryć zdziwienia na widok chłopaka całującego się z jedną z dziewczyn.
      - Jack? - powtórzył Ross.
      Courtney spojrzała na niego poirytowana.
      - Mój chłopak.
      - Masz chłopaka? - zdziwił się Ross, zakładając ręce na piersi. - Dlaczego mi nie powiedziałaś?
      - A po co miałabym mówić? - odparła, uśmiechając się do niego zadziornie.
      Kamera niezmiennie pokazywała całującą się parę. Courtney miała już tego dość. Przewinęła film o parę sekund i jej oczom ukazała się Laurel wraz z Lily, uśmiechające się do kadru. Miały rozczochrane włosy i przykrótkie, obcisłe sukienki. Co jakiś czas potykały się o siebie wzajemnie. Courtney wiedziała, że były pijane.
      - Chodź do nas Courtney! - zawołała Laurel, podnosząc z ziemi puszkę z piwem. - Trzeba to uwiecznić - dodała, po czym przed kamerą pojawiła się kolejna dziewczyna.
      - Fajnie jest się czasem pobawić w siostrę bliźniaczkę. - Courtney zobaczyła Cameron śmiejącą się do kamery i przyciągającą do siebie po raz kolejny Jacka.
      Courtney wpatrywała się w ogromne, brązowe oczy dziewczyny.
      - Co to ma być? - Ross zdawał się być zdenerwowany tak samo, jak Courtney.
     Nastolatka zamknęła laptop i nie potrafiła uwierzyć w to, co widziała. Nie sądziła, że Cameron zrobi coś takiego. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego jaka potrafi być naiwna i głupia.
     - Court może... - Chłopak próbował pocieszyć smutną nastolatkę.
     - Nic nie mów - syknęła, posyłając mu pełne grozy spojrzenie. - To wszystko przez ciebie. Przez ciebie rozumiesz? Widziała nas wtedy w nocy, jak do mnie przyszedłeś, a teraz chce się na mnie odegrać.
     - Przecież dobrze wiesz, że to nie prawda - zaprzeczył Ross, zakładając jej kosmyk włosów za ucho.
     Courtney odepchnęła go.
     - Masz racje. W tym cholernym, zakłamanym życiu już sama nie wiem czym jest prawda.
     Podniosła się z krzesła, spojrzała ostatni raz na Rossa i wyszła na korytarz wypełniony uczniami Akademii.
     Zeszła na parter.
     Wydawało się, że to wszystko, to jakiś chory sen. Dziś wieczorem chciała powiedzieć Cameron o tym, o kim nie powiedziała nikomu wcześniej. Nie potrafiła zrozumieć dlaczego Cam pojechała do Polwood. Przecież ona nie wiedziała, że Ross jest dla niej kimś ważnym. A może chodziło o coś więcej?
     Nastolatka skręciła w pusty korytarz prowadzący do świetlicy. Większość uczniów omijała to miejsce szerokim łukiem o tej porze dnia. Nacisnęła klamkę od drzwi i weszła do pokoju, w którym ostatni raz była z Delly. Miała nadzieję, że przyjaciółka nie będzie jej teraz szukać. Po całej tej akcji nie miała najmniejszej ochoty, z kimkolwiek rozmawiać.
     - Cameron? - Nastolatka ujrzała siedzącą na fotelu postać.
     Podeszła bliżej.
     - Riker? - zapytała widząc chłopaka podobnego do tego, którego widziała przy pierwszym spotkaniu z Rossem.
     Tamtego wieczoru, gdy Cameron uznała, że lepiej będzie, gdy Courtney zostanie w akademii, Ross dużo mówił o uczniach akademii. W tym o Rikerze.
     - Co ty tutaj robisz? - zapytał, wskazując na sąsiedni fotel, dając tym samym znak, by dziewczyna usiadła.
     - Właściwie, to nic. Chciałam pobyć trochę sama - odparła.
     Spojrzała na Rikera. Miał ciemne oczy i blond włosy. Był podobny do Rossa.
     - Ja też tu zawsze przychodzę, gdy chce pobyć sam.
     Courtney uśmiechnęła się.
     - A tak właściwie to, co się stało? - dopytywał, zerkając na nastolatkę.
     - Wolałabym o tym nie mówić. - Przegryzła dolną wargę.
     Zazwyczaj nigdy nikomu nie mówiła o swoich problemach. Nawet swoim przyjaciółką. Zawsze uważały ją za idealną Courtney, Courtney bez problemów.
     - A tobie co się stało?
     - No wiesz - zaśmiał się. - Miłość, zazdrość... To co spotyka typowego faceta.
     Nastolatka skinęła głową.
     - No, ale nic... - westchnął. - Dobrze, że cię spotkałem, pani dyrektor prosiła mnie, abym ci to dał. - dodał wręczając Courtney dwa nieduże listy.
     - Dzięki - uśmiechnęła się. - To do kiedyś - powiedziała przytulając Rikera na pożegnanie.
     Courtney została sama. Spojrzała na dwie koperty, które dał jej Riker. Nie miała ochoty ich teraz czytać. Myślami wciąż krążyła wokół Cameron i Rossa. Podeszła do butli z zimną wodą i nalała odrobinę. ,,Po co ja w ogóle tu przyjechałam", pomyślała, chociaż doskonale wiedziała jaki był tego powód. Gdy wypiła ostatni łyk, odwróciła się w stronę schodów coś skrzypnęło.
     Rozejrzała się dookoła. Przeszedł ją zimny dreszcz. Rozległo się kolejne skrzypnięcie.
      - Jest tu ktoś? - szepnęła.
     Nie dostrzegła zbyt wiele. Było ciemno. Nagle rozległ się głośny hałas. Courtney poczuła ból w plecach. Ktoś przycisnął ją do ściany. Próbowała krzyczeć, ale napastnik zacisnął jej dłonią usta.
     - Nie waż się krzyczeć. - Usłyszała czyiś szept, niemożliwy do rozpoznania. - Myślałaś, że dam ci to tak po prostu komuś powiedzieć?
     Courtney próbowała się odwrócić, by sprawdzić, kim jest napastnik. Jedyne co przyszło jej do głowy do -C.
     - Nigdy bez ciebie kochanie - zaśmiał się głos. - I nie próbuj uciekać, bo cię załatwię.
     Napastnik przycisnął Courtney mocniej do ściany i wykręcił jej nadgarstek. Dziewczyna jęknęła z bólu. Zaczęła intensywnie płakać. Nie miała już siły, aby cokolwiek zrobić. Bała się co będzie dalej.
     Nagle ucisk złagodniał. Zsunęła się na ziemie, uderzając gwałtownie głową o ścianę. Kolorowe plamki tańczyły jej przed oczami. Zaczęła powoli nabierać powietrze do płuc.
     Jedyne co zdołała dostrzec, to blond włosy Rossa. Napastnik już dawno uciekł.
     - Nic ci nie jest? - Zaczął oglądać ją dookoła.
     - Kto to był? - zapytała nastolatka, nadal łapiąc powietrze. Nie spodziewała się, że -C może ją zaatakować.
     Ross odwrócił się, by spojrzeć kim był napastnik, ale go już dawno nie było.
     - Wydaje mi się, że ty musisz mi to powiedzieć - odparł patrząc Courtney prosto w oczy.