ROZDZIAŁ 8

     Korytarz akademii Rivendell świecił pustkami, kiedy Ross prowadził Courtney do pokoju. Dziewczyna zastanawiała się przez chwilę, czy napastnik nie idzie za nimi na górę, w końcu jednak oparła głowę na ramieniu blondyna i dała się kierować przez całą drogę. W pokoju brunetka usiadła na łóżku a Ross na krześle. Courtney była roztrzęsiona, więc blondyn wstał i podszedł do niej, usiadł i otoczył brunetkę ramieniem.
     - Uspokój się. - pogłaskał ją po głowie. - Już po wszystkim, jestem tu z tobą. Jest dobrze, nic ci ze mną nie grozi.
     Courtney uniosła głowę i otarła lewą powiekę, po czym posłała nieufny uśmiech blondasowi.
     - Dziękuję. - wyszeptała w jego stronę. - Za uratowanie mnie. Gdyby cię tam nie było, pewnie by...
     - Nie. - Ross objął jej głowę i wtulił twarz w brązowe włosy. - Nawet tak nie mów. Nie myśl o tym. Zapomnij.
     - Nie umiem. - Courtney wstała i otoczyła się ramionami, jakby się przytulała do niewidzialnej osoby. - Nie mogę...
     - Więc ci pomogę. - Ross ostrożnie wstał i powoli pokierował się w stronę dziewczyny. Chwycił ją, obrócił tak, że patrzyli teraz sobie w oczy i delikatnie cmoknął ją w policzek. Courtney automatycznie podniosła rękę i dotknęła skórę w miejscu, gdzie pocałował ją Ross. Zamrugała parę razy. Rzeczywiście, podziałało i to szybciej, niż oboje myśleli. Courtney zapomniała o napastniku, o siniakach na nadgarstkach i o strachu. Czuła się bezpieczna w jego towarzystwie i to sprawiło, że mimowolnie się uśmiechnęła.
     - I jak? - uśmiechnął się do Courtney, Ross. - Działa, prawda?
     - Nie.
     Spochmurniał.
     - Kłamiesz. - znów się do niej uśmiechnął, lecz tym razem szarmancko. - Kłamczucha!
     Wziął zdezorientowaną brunetkę na ręce i zawirował wokół własnej osi. Courtney zaczęła krzyczeć i szarpać się a kiedy blondyn się zatrzymał i ją wypuścił, przywarła do niego całym ciałem. Rozbawieni, stali, obejmując się i zapewniając to jeden drugiego, że wszystko w porządku. Że nic się nie dzieje...
     -Ross?
     - Słucham. - chłopak spojrzał w dół na Courtney.
     Dziewczyna zawahała się. Nie umiała ocenić, czy wolno jej mu ufać, czy raczej powinna się od niego uwolnić. Było w nim jednak coś, co pozwalało ryzykować zarówno jej, jak i jemu. Ich znajomość była niepożądana, zakazana przez ich rówieśników i Cameron. Sam uścisk dłoni blondyna i brunetki był oznaką kontaktu i odbiorcy wysyłali kwaśny uśmiech, pełen nieodpowiednich znaków i złych myśli.
     - Nie poradzę sobie z tym... - Courtney czuła, że długo nie wytrzyma. - Dlaczego to wszystko mnie spotkało? Czemu ktoś na mnie poluje i czego chce? To dla mnie za dużo. Moja adopcja, Cameron, napastnik, filmiki i to... - wyjęła z kieszeni pogniecione listy od Riker'a.
     - Co to jest? - zapytał Ross.
     - Nie wiem, ale nic dobrego. Tak myślę... To od dyrektorki. Twój brat, Riker mi je dał.
     - Riker, tak? - Ross wziął jeden z listów i obejrzał go z dwóch stron. Koperta była biała, żadnych napisów ani nawet pieczątki szkoły.
     - Nie jestem pewien, czy to od dyry... - skomentował Ross.
     - Jak to? - Courtney poczuła ukłucie w żołądku. Mdliło ją od tych wszystkich tajemnic. - Ross, co się dzieje? Te listy...od kogo one są?
     - Nie wiem, Court. - blondyn podszedł do dziewczyny. - I czas najwyższy złożyć wizytę mojemu bratu...


     - To zły pomysł. - wydukała zasapana Courtney. - A jak nas złapią?
     Dziewczyna stała i patrzyła jak Ross próbuję otworzyć drzwi gabinetu dyrektorki pięcioma kluczami naraz. Zamierzali włamać się i przeszukać pomieszczenie, oczywiście ten szalony, nieprzemyślany i ryzykowny pomysł należał do blondyna. Powoli zaczął się niecierpliwić i rzucał co chwila jakieś tęgie uwagi o problemie z kluczami w dzisiejszych czasach, ale po piętnastu minutach ciężkich prób odnalezienia klucza, wreszcie któryś okazał mu łaskę i poruszył zamek, otwierając im drzwi gabinetu.
     - To bardzo dobry pomysł. - szepnął Ross i skinął na dziewczynę, by weszła pierwsza. - Bo mój.
     Weszli i cicho zamknęli drzwi za sobą. W pokoju było ciemno, biurko było starannie uprzątnięte, za to na podłodze walały się skrawki papieru i materiału. Ross podniósł fragment jedwabnej, szkarłatnej tkaniny i obejrzał ją, po czy stwierdził, iż należy ona do pani dyrektor.
     - Coś jest nie tak... - odrzekł blondyn. - Co się tutaj stało?
     Courtney z przerażeniem w oczach rozglądała się po kątach i stwierdziła, że to nie ma sensu.
     - Mieliśmy iść do Riker'a, czemu przyszedłeś tutaj? Co się mogło takiego wydarzyć, że papiery i kawałki materiału leżą sobie jakby nigdy nic na podłodze?
     Chłopak spojrzał na nią i znów na materiał. Jego twarz przybrała szarawych barw a mina stwierdzała niewesołą sytuację.
     - Courtney. - zaczął. - Przeszukaj szuflady biurka, ja zajmę się szafkami i półkami.
     Oboje zaczęli wywalać wszystko z mebli, w końcu pokój wyglądał jak po wizycie chochlików.
     - Niczego nie znalazłam.Ross to...
     Nie dokończyła, bo chłopak chwycił regał, już bez książek, i przesunął go w lewo. Za meblem znajdowały się ślady dłoni. Czerwone.
     - Ross... - Courtney dopadły mdłości. - Czy to jest...
     - Nie wiem. - chłopak dotknął ręką śladu na ścianie. - Ale to nie jest raczej dobry znak. Wynośmy się stąd. Teraz.
     Popchnął brunetkę w stronę wyjścia. Ross szarpnął za klamkę, ale drzwi się nie ruszyły. Złapał ją dwiema rękami i szarpnął z całej siły, lecz na próżno. Drzwi pozostały zamknięte.
     - Cholera! - krzyknął.
     Zza drzwi usłyszeli zdławiony śmiech, oddalający się powoli. Spojrzeli po sobie przerażeni. Ktoś ich zamknął.
     - Co jest? - Courtney miała ochotę stracić przytomność. - Kto to był?
     Blondyn nie odpowiedział, tylko walnął łokciem w drzwi. Skrzypnęły i obiły się w miejscu zderzenia. Odwrócił głowę.
     - Masz komórkę przy sobie? - spytał trzęsącej się Courtney.
     - Mam. - brunetka wyjęła telefon i podała go chłopakowi. - Trzymaj.
     Ross chwycił komórkę i wstukał nieznany dziewczynie numer. Po chwili przyłożył ją do ucha i czekał na sygnał.
     - Rydel musisz podejść pod gabinet dyry. - powiedział Ross. - Musisz. Po co? Bo nas tu zamknęli! Tak, nas... czekam. Pośpiesz się.
     Rozłączył się i oddał telefon Courtney. Usiadł na krześle i zamknął oczy. Brunetka zastanawiała się, jakim cudem -C zdołał ich tak szybko znaleźć. Może nie uciekł, tylko podążał za nimi? Czyli dobrze jej się wtedy wydawało...
     Pod Courtney ugięły się kolana, opadła na podłogę i objęła dłońmi głowę. Ross wstał i podbiegł do niej. Wziął jej głowę i położył ją na swoich kolanach. Nachylił się i pocałował czoło spanikowanej brunetki.
     - Spokojnie. - uspakajał ją po raz drugi dzisiejszego dnia. - Zaraz przyjdzie moja siostra i nas uwolni, wtedy pójdziemy do sypialni i odpoczniesz.
     - Boję się zostać sama. - Courtney odchyliła głowę tak by spojrzeć mu w oczy. Bała się komuś zaufać, lecz również nieufność może ją zgubić. - Nie chce, nie dam rady zasnąć!
     - Zostanę z tobą. - Ross pogłaskał ją po głowie. - Będę cie bronił. Obiecuję, ze mną jesteś bezpieczna, rozumiesz?
     Kiwnęła głową i wstała, ponieważ zza drzwi zaczęły dobiegać czyjeś kroki. Pewnie Rydel, pomyślała Courtney. Klamka zaczęła opadać i się unosić. Osoba po drugiej stronie nie była najwyraźniej zbyt cierpliwa, bo zaczęła szarpać drzwi i kopać spód.
     - Ross. - ktoś zawołał. - Cameron! Jesteście tam?
     - Rydel. - odpowiedział blondyn. - Posłuchaj, idź na portiernię i zdobądź klucz zapasowy ale się pospiesz! I uważaj na siebie, jeżeli coś usłyszysz, uciekaj natychmiast!
     Delly chrząknęła i pobiegła w stronę portierni, Ross i Courtney znów zostali sami. Było ciemno i chłodno, również upiornie. W całej Akademii nie było prądu, odcięto go tuż przed napadem na Courtney. Brunetka dziękowała w duchu, że nie ma burzy. Jej serce dudniło w piersi, słyszała swój przyśpieszony oddech i czuła gorącą skórę chłopaka na swoich ramionach. Dodawał on jej otuchy, jaką mało co jej dawało. Była zadowolona, że nie była z tym wszystkim sama. Wstała i usiadła naprzeciw Ross'a, spojrzała w jego pytające oczy i mocno go przytuliła. On objął ją w talii i przycisnął twarz do jej szyi. Siedzieli objęci i rozmyślali nad całą tą sytuacją. Dziwną, zarazem śmieszną próbą przestraszenia tych dwoje, bo dopóki są razem, mogą zdziałać i przeżyć bardzo wiele.


     - Wszystko w porządku? - spytała Delly, otwierając im drzwi. - Żyjecie?
     - Jak widać... - odpowiedział Ross. - Idź do sypialni, Rydel. Zamknij się na klucz i nie wychodź do jutra. Tu jest niebezpiecznie.
     - A co z wami? - Delly nie odpuszczała.
     - Ja idę do Cou...Cameron, muszę jej dziś pilnować.
     Blondyn cały czas obejmował Courtney ramieniem, mocno przyciskając ją do siebie. Głaskał po włosach i całował w głowę, gdy pędem kierowali się do sypialni.
     - No dobra. - blondynka stanęła i rozłożyła ręce, pokazując swoje zażenowanie. - Idę sobie, sama. Po ciemku. Sama...- prychnęła i pobiegła do swojego pokoju. Ross patrzył za nią chwilę, potem odwrócił się i stwierdził, że jest sam.
     - Court? - głos mu się łamał. - Gdzie jesteś? Jak to ma być żart to...wcale nie śmieszny.
     Podążył w stronę pokoju brunetki i uchylił lekko skrzypiące drzwi. W sypialni było ciemno, cicho i pachniało cynamonem. W prawym kącie pokoju siedziała skulona Courtney. Kolana miała podwinięte i głowę opierała na ramionach. Trzęsła się i dusiła. Ross chwiejnym krokiem podszedł do niej i pogłaskał ją po głowie. Klęknął naprzeciw dziewczyny i pochylił się. Szepnął jej do ucha:
     - Jestem z tobą. Nie pozwolę cię skrzywdzić.
     Wstał, z trudem wziął ją na ręce i zaniósł na łóżko, starannie pościelone. Położył ją i sam usadowił się obok niej.
     - Zrób coś, żebym na chwilę zapomniała. - szepnęła Courtney. - Proszę.
     Ross chwilę się zastanawiał, po czym, leżąc obok niej, musnął wargami jej skroń. Drgnęła ale nie odepchnęła go, więc chłopak przekręcił ciało i znalazł się nad brunetką. Uśmiechnął się lekko. Delikatnie ujął lewą ręką jej policzek i przycisnął usta, gorączkowo pogłębiając pocałunek co chwila.        Ten moment braku kontroli skończył się po trzech, długich minutach i Ross, zarumieniony zszedł z czerwonej na twarzy dziewczyny. Oboje ciężko oddychali i uspokajali rytm serc, które zdążyły już dudnić głośniej niż dzwonek na przerwę.
     - Court. - przerwał ciszę Ross.
     - Mmm, hmm.
     - Riker'a nie było w pokoju. - powiedział. - Dlatego tam nie poszliśmy. Mój brat...zniknął.